This is the Way the World Ends, Not with a Bang but a Whimper.”

                                                                                                                                                                             

 Letter from Harry S. Truman to Richard Russel. 


 

    Image of Atomic bomb explosion         


                         

Commemorating, a tragedy is also as panic-stricken as the tragedy itself. The days, the 8th and the 9th of August remind us of such an unsurpassed heart-rending incident that had been threatening the whole world over the last few decades, the atomic bomb. It is estimated that the bombings together slaughtered around 129,000- 226,000 people, chiefly, civilians. It is said that this extreme cruelty marked the end of World War II.  Immediately after this catastrophe, on August 15th, Japan capitulated to the Allied countries and officially signed the same on 2 September. The Little Boy, the uranium bomb discharged over Hiroshima caused an explosive yield equivalent to 15,000 tonnes of TNT. It caused massive destruction including the burning of around 70 percent of buildings and triggered an estimated 140,000 deaths by the end of that year. Moreover, it seeded cancer and other long-lasting ailments among the survivors.

In Nagasaki, the situation was almost the same as in Hiroshima. A plutonium-based atomic weapon, Fat Man exploded over Nagasaki on 9th August, flattened around 6.7 sq. km.  of the town, and slayed around 74,000 people. It is said that the temperature reached 4,000°C immediately after the bombing and a kind of radioactive rain occurred in both cities.

The medical field was also inactive as they are extremely afflicted by this unparallel catastrophe and it naturally accelerated the devastation. They were not able to provide timely aid to the injured. Radiation was another barrier to tackle. Naturally, the death rate increased within seconds. This is only a snap from the whole scene. Even now these days, the second week of August, recap the imminent death and war calamities in the minds of millions. The nations took part in active discussions for peace truces and the banning of atomic weapons after witnessing the most hazardous circumstance that the world had ever seen. The survivors added yet another atrocious chapter to this tragic event, with their inflictions and ailments. A Japanese photographer, named Haruka Sakaguchi has sought after those unfortunate ones and compiled a testimony on the basis of their experiences.  Yasujiro Tananka, who was only three years of age at the time of the bombing, recollects that the surroundings had gone blindingly white all of a sudden as if thousands of camera flashes are flashing at once. He is thanking God for his life, but he is still living as a victim of the hazard by bearing disorders including the mysterious scab, which has spread all over his body, deafness, and so on. His mother and sisters were not spared from the tragic scene as they are also suffering from kidney failures and other skin diseases. The query of his younger sister is enough to shame the whole world for a moment. She is asking what she has done to the Americans for her lifelong suffering.

Sachiko Mutsuo, yet another survivor, of her war inflictions, tells the world, “Peace is our number one priority.” She remembers the day her father built a barrack which is sufficient to hide as per the threat which was spread by the American B-29 bombers that they will soon destroy the whole of Nagasaki into ashes. Takato Michishita suspects her own nation as it is leading the world to yet another war front. Yoshiro Yamawaki, Emiko Okada, Masakatsu Obata, etc. remains after the disaster to explain the rest of the world on the day.

Amidst all these wailings and prayers, the world cannot move on without listening to the calls for peace. Peace treaties are working with a perspective to abolish future wars. They are very essential in maintaining world peace as well as cooperation among nations. When the world goes wild, the Hiroshima and Nagasaki days remind us of the various sufferings for humanity and it may pull back the aggressive a little bit. Let us pray for the non-repetition of these days in the coming years. Whatever is done is done and it will not be erased from the pages of history. All the devastation and the whole miseries cannot be repaid, but the only remedy is to prevent violence and future wars.

Sources:

https://time.com/after-the-bomb/

 https://www.docsteach.org/documents/document/letter-harry-s-truman-richard-russell

Wikipedia

https://www.icanw.org/hiroshima_and_nagasaki_bombings

https://www.icanw.org/hiroshima_and_nagasaki_bombings

https://allpoetry.com/the-hollow-men


Radhika A, Assistant Professor of English, Al Shifa College of Arts and Science, Kizhattoor, Perinthalmanna

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

ഇനി എത്ര ദൂരം

 ഞങ്ങൾ കൂട്ടുകുടുംബം ആയിട്ടാണ്  ജീവിച്ചിരുന്നത്. ഇടക്കെപ്പോഴോ ചിലർ ഇറങ്ങിപ്പോയിരുന്നു. പോയവരാരും പിന്നീട് തിരിച്ചുവന്നില്ല. എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ഒരുപോലെ സന്തോഷവും സങ്കടവും കാണാമായിരുന്നു. എല്ലാവരെയും കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാൻ ആരൊക്കെയോ വരുമായിരുന്നു. ഞാൻ കേട്ട മുത്തശ്ശിക്കഥകൾ സത്യമായി പുലർന്നിരിക്കുന്നു. ഒരിക്കൽ ഞാനും ഇറങ്ങേണ്ടി വരും എന്ന് എന്നെ കൂട്ടാനും ആളു വരും എന്ന്. കുറച്ചു നേരത്തേക്കെങ്കിലും  എന്നെ പൊന്നുപോലെ നോക്കും എന്ന്. എങ്കിലും എനിക്ക് ആശങ്കയില്ലാതില്ല ! പോയവർ ആരും ഇതുവരെ തിരിച്ചു വന്നില്ല. പിന്നീട് ഉറക്കമില്ലാ രാത്രികൾ ആയി  ഉറക്കത്തിൽ എങ്ങാനും പിടിച്ചു കൊണ്ടു പോയാലോ... നിലാവുള്ള ഒരു രാത്രിയിൽ ഒരു കാൽപെരുമാറ്റം ആരൊക്കെയോ എന്നെ തിരയുന്നു. തലമുതിർന്ന ആരോ ചൊല്ലി:  "ഇന്ന് നിന്നെ കൂട്ടാൻ ആളു വരും ". ഞാൻ ഇല്ലെന്ന് ഉറക്കെ നിലവിളി ചെങ്കിലും ആരും ചെവിക്കൊണ്ടില്ല. അവസാനം....  സുഗന്ധപൂരിതമായ കൈകളിൽ ഞാൻ എത്തപ്പെട്ടു. അയാളുടെ തലോടൽ ഞാൻ അനുഭവിച്ചു. പലതും ചോദിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും  ഒന്നിനും സാധിച്ചില്ല. എങ്കിലും കൂടെ പോയി. കാലം കടന്നു പോയി അയാൾ ഉറക്കത്തിലേ...
Read more

From Doubts to Dreams: Redefining Marriage in My Own Way

 Marriage is something many of us look forward to, but for some, it stirs up fear and anxiety. When I started inviting people to my wedding, I expected smiles, congratulations, and warm wishes. Instead, I was met with comments like, “Are you sure you’re ready for this?” or “Marriage is a trap—you’ll lose your freedom.” It felt as if I was announcing the end of my life rather than the beginning of a new chapter. These reactions, I realized, stemmed from people’s fears—fear of responsibility, compromise, and change, often shaped by societal narratives that paint marriage as a burden or their own difficult experiences. At first, these words hurt, but I soon understood that their negativity reflected their insecurities, not mine. Marriage isn’t the same for everyone; it’s a journey shaped by the people involved, their values, and their love. I chose to focus on the positives—on marrying someone who shares my dreams and values, on the growth and partnership we will build together, and o...
Read more

എന്നോട് തന്നെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നത്

  ഒരു ദിവസം തൊട്ടടുത്ത വീട്ടിലെ കുട്ടിയെ കാണാനില്ല. വീട്ടിൽ നിന്നും സ്കൂളിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടുവെങ്കിലും അവിടെ എത്തിയിട്ടില്ല. വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിപ്പോയി അന്ന് ഞങ്ങളെല്ലാരും.. എന്തൊരു ഭീകരതയാണ് അത്തരം നിമിഷങ്ങൾക്ക്.. അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളവർക്ക് ശരിക്കും മനസ്സിലാകും. അവന്റെ ക്ലാസിൽ തന്നെയുള്ള അവന്റെ ഉപ്പാന്റെ പെങ്ങളുടെ കുട്ടിയാണ്    അവൻ വീട്ടിൽ നിന്നും സ്കൂളിലേക്ക് അവളോടൊപ്പം വന്നിട്ടുണ്ട് എന്നും ഇപ്പൊ കാണുന്നില്ല എന്നും അധ്യാപകരോട് പറഞ്ഞത്.റാക്കറ്റുകളുടെ കൂടി കാലമാണ്. അധ്യാപകരും, വീട്ടുകാരും    ഞങ്ങൾ അയൽവാസികളും    എല്ലാവരും മുൾമുനയിലായിരുന്നു.. അടുത്തുള്ള കിണറുകൾ ഒക്കെ നോക്കുന്നു. സ്കൂളിന് അടുത്തുള്ള കടകളിലും, ഓട്ടോക്കാരോടും ഒക്കെ അന്വേഷിക്കുന്നു.. ആകെ ബഹളവും, ടെൻഷനും.. എന്തായാലും ഒരു ഉച്ചസമയം ആയപ്പോഴേക്കും അവനെ കണ്ടെത്തി .. അത്രയും സമയം അവൻ ഒരിടത്ത് ഒളിച്ചിരുന്നതാണ്. ആരും അവന്റെ മുമ്പിൽ യാതൊരു സീനും ഉണ്ടാക്കിയില്ല. അധ്യാപകരും ഉണ്ടാക്കിയില്ല. അക്കാര്യത്തിൽ അധ്യാപകർക്ക് നല്ല ധാരണ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നത് ഞാൻ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു.. നീ ഇനി ഇന്ന് സ്കൂളിൽ വരുന്നോ...
Read more